Eli Roth kan knipogen wat hij wil, dat maakt zijn films niet minder vervelend. Ik vind dat hij een ontstellend puberale kijk op horror heeft, en ben dan ook van plan zijn werk in de toekomst zoveel mogelijk te vermijden. Het leven is te kort en er is teveel kunst die wél de moeite waard is om me ook nog eens bezig te houden met het werk van dilettanten, hoeveel waarde er door sommige mensen ook aan hun simplistische gebroddel toegekend wordt. Ik kan er dan ook niet rouwig om zijn dat ik die vermeende diepere lagen in zijn werk dan kennelijk gemist heb. Geef mij maar de ‘saaie’ films van Kiyoshi Kurosawa 😛
